این جمله را بسیار شنیده ایم که مدرسه خانه دوم است
وقتی به نقش و تاثیر مدرسه در زندگی فکرمی کنیم شعار مدرسه خانه ی دوم است در نظرمان رنگ می بازد.

کودکانی که به ۶ سال تمام می رسند به خانه ای می سپارند که نامش مدرسه است و بناست دراین خانه خواندن و نوشتن و تعلیم و تربیت بیاموزند و مسیری را طی کنند که به دانایی و توانایی ختم شود.
فرزندان از زمانی که قالب تن می یابند تا پایان ۶ سالگی در آغوش پدر و مادر رشد و نمو می کنند رشدجسمی وحرکتی می کنند و در دنیای کودکانه خود سرگرم بازی و کسب مهارت اند امر و نهی های خانوادگی را می آموزند و رنگ وبوی خانواده و خلق وخوی پدر و مادر واعضای خانواده در رفتار آنان شکل می گیرد این مقطع کوچکی از زندگی کودک است که بیشتر آموزه های آن خانوادگی است.
کودک وقتی به مدرسه پا می گذارد می خواهد سواد بیاموزد خواندن و نوشتن یاد بگیرد و مهارت های اجتماعی را تجربه کند این مهمترین رویداد زندگی کودک است طبق آموزش و پرورش رسمی فعالیت مدرسه ای شامل فرآیندی ۱۲ ساله است یعنی دو برابر دوران قبل از مدرسه را باید در چهاردیواری مدرسه طی کند.

دوازده سال حضور در مدرسه زمان کمی نیست و باید این خانه دوازده ساله مثل خانه قبلی و بلکه بهتر از آن سرشار از عاطفه ومحبت و دقت و وسواس و برنامه باشد محبت، عاطفه و دلشوره های مادرانه و نظم برنامه ریزی و دقت پدرانه در آن برجسته تر باشد
ما پدرها و مادر ها به شدت علاقه مندیم فرزندان خوبی تربیت کنیم که برای خود خانواده و جامعه مفید باشنددر زندگی فردی واجتماعی به خوبی رشد کنند و موفقیت و پیشرفت ثمره زندگی مان را ببینیم و به آن افتخار کنیم در سالهای قبل از مدرسه برای تحقق این هدف بسیار می کوشیم و سنگ تمام می گذاریم.
اما وقتی فرزندمان پا به مدرسه گذاشت بار سنگین تعلیم تربیت را بردوش نهاد آموزش یعنی مدرسه رها کرده مدرسه و معلم را تنها می گذاریم واین یعنی شانه خالی کردن از زیر بارسنگین تربیت اجتماعی فرزند

اینک که در آستانه آغاز سال تحصیلی جدید هستیم بیاییم نگاه خود به مدرسه را اصلاح کنیم و به این باور برسیم که مدرسه خانه اول فرزندان ماست و کودک و نوجوان و جوان ما هر چه درخانه می خواسته در مدرسه به آن نیازمند تر است وباید برایش فراهم شود تا با عشق و علاقه جذب محیط مدرسه شود.
چرا فرزندان ما وقتی زنگ تعطیلی مدرسه می خورد انگار از زندان سکندر آزاد شده اند و شوق وصف نشدنی برای خروج از مدرسه وشوق رفتن به منزل دارند شاید یکی از دلایل آن جذابیت محیط خانه باشد چرا به مدرسه فرزندمان کمک نکنیم که همان جذابیت های خانه را داشته باشد
چرامهر و محبت پدر و مادری توسط متولیان مدرسه نثارش نشود چرا اتاق و کلاس زیبایی نداشته باشد چرا نباید رنگ در ودیوار حیاط مدرسه اش شاد باشدچرا پرده کلاسش از پرده اتاقش زیباتر نباشد چرا آبخوریش بهداشتی و تمییز نباشد چرا سرویس بهداشتی مدرسه اش اورا از رفتن به سرویس بازدارد و چندین چرای دیگر …..
پاسخ همه این چرا بسیار ساده است و آن این است که باید مدرسه خانه ی اول باشد تا در تعلیم و تربیت هم اول شود.